De afgelopen weken hebben voor mij vooral in het teken gestaan van het presenteren van beelden. Na de lezing op de CreaPixperience in Amsterdam op 5 maart volgde een weekend later een lezing voor SHUTR op de professional Imaging beurs in Nijkerk. En afgelopen dinsdag was ik uitgenodigd om een lezing voor de natuurfotoclub VNF Nijmegen te komen verzorgen.
Kortom véél beelden bekeken (om te kunnen selecteren) en ook weer erg leuk om goed na te denken over m’n eigen verhaal; waarom fotografeer ik zoals ik dat doe? Erg inspirerend om te doen! Maar ook wel vermoeiend..
Buiten mijn eigen lezingen heb ik ook presentaties van andere fotograferen gezien en mensen ontmoet om over natuurfotografie te praten. Een aantal keer ging het daarbij over intuïtie! Het ‘op gevoel’ kunnen fotograferen zonder er feitelijk bij na te hoeven denken! Maar is dit hetzelfde al ‘zomaar wat doen’? Ik denk het niet want niemand doet volgens mij iets zomaar zonder achtergrond. Alhoewel ik me zeker bewust ben van het feit dat sommige mensen meer gevoel voor compositie hebben dan anderen is er niet zoiets als een ‘natuurfotografie-gen’ waar al je kennis in opgeslagen zit die je nodig hebt om te fotograferen. Veel eerder is het intuïtief fotograferen m.i. een geautomatiseerde vaardigheid waarbij al je eerdere ervaringen de basis zijn voor dit ‘handelen op gevoel’.
Voor mezelf zat ik zo wat na te denken waardoor ik zo fotografeer en kon daar wel een aantal zaken uit verklaren. Het feit dat ik vroeger vrij veel zwart-wit foto’s heb afgedrukt is zeker van invloed op mijn voorkeur voor beelden zonder kleur en mijn enthousiasme voor Zeeuwse paaltjes aan de kust zal vast iets te maken hebben met het feit dat ik vroeger van m’n 3e tot mijn 7e jaar mijn zomervakanties heb doorgebracht in een huisje op het strand bij Dishoek/Zoutelande (mijn aversie voor los zand komt daar ook vandaan trouwens…). En aan de foto hierboven te zien hadden we niet altijd zonnig weer denk ik.
Maar waarom ik dan foto’s maak die bewogen zijn of knal blauw met streepjes van de zee kan ik dan weer niet verklaren! Misschien heeft te maken met de jaren dat ik als 18 jarige met vrienden in Zeeland op vakantie ging (toen Lloret de Mar nog gebouwd moest worden)……
Omdat mijn beide ouders ook fotografeerden heb ik wel leren kijken en ook de liefde voor vogels bijgekregen. Ik hoef dan ook niet na te denken als ik een scholekster op net drooggevallen slikken zie rondsjouwen op zoek naar voedsel. Mijn zwart-wit achtergrond zorgt direct voor grafisch beelden in m’n hoofd!
Ach ja, het maakt ook niet uit waar het vandaan komt en of je er wél of niet bij na hoeft te denken. Feit blijft dat de Zeeuwse kust een prachtige plek is om mét of zonder intuïtie ‘out of the box’ te denken en te experimenteren van vormen, lijn, licht, schaduw, kleuren, beweging en wat er allemaal nog meer voorbijkomt vliegen of lopen. Volgend jaar zeker weer een weekendworkshop Zeeuws licht!!
